ในฐานะผู้สังเกตการณ์ระยะยาวเกี่ยวกับระบบอาหารที่ยั่งยืนอ๊อฟฟาร์มคณะผู้วิจัยได้สรุปมิติหลักและระบบตัวบ่งชี้เฉพาะของอาหารและเครื่องดื่มที่ยั่งยืนการประเมินและการให้คะแนน

 

หนึ่งคือแหล่งอาหารโดยเฉพาะสามารถสรุปเป็นดัชนีชี้วัดได้ดังนี้

.เมนูเพื่อสุขภาพโครงสร้างการกิน

.การแปรรูปวัตถุดิบสด ผลิตภัณฑ์แปรรูปทางอุตสาหกรรมที่ไม่ใช่อาหารในสถานที่

.การใช้วัตถุดิบตามฤดูกาล

.การใช้และสัดส่วนของวัตถุดิบในท้องถิ่น

.การใช้และสัดส่วนของส่วนผสมที่ตรงหรือเกินมาตรฐานเกษตรอินทรีย์

.สัดส่วนของมังสวิรัติ

.คำนึงถึงสวัสดิภาพสัตว์เมื่อเลือกใช้วัตถุดิบจากสัตว์ เช่น การไม่ใช้สัตว์ปีกในกรง เป็นต้น

.ห้ามนำสัตว์ป่าหรือปลาที่ใกล้สูญพันธุ์ออกจากเมนู

.ไม่ให้บริการเครื่องดื่มอุตสาหกรรม

.การสนับสนุนเกษตรกรระหว่างประเทศภายใต้การค้าที่เป็นธรรม เช่น กาแฟ ชา น้ำมัน ฯลฯ

 

ในฐานะองค์กรบริการที่ตอบสนองประสบการณ์ด้านอาหารของลูกค้า ร้านอาหารจึงมีบทบาทสำคัญในการให้คำแนะนำด้านอาหารอันที่จริงแล้วประเภทของอาหารและเมนูที่ให้บริการเป็นกระบวนการศึกษาที่มองไม่เห็นสำหรับลูกค้าแน่นอนว่าในฐานะร้านอาหารที่ยั่งยืน ไม่ควรมุ่งเน้นที่การเพิ่มความพึงพอใจสูงสุดจาก "ความปรารถนาที่จะพูด" และ "ใจที่อยากอวด" ของลูกค้า แต่ควรถือเอา "อาหารเพื่อสุขภาพ" เป็นมาตรฐานพื้นฐานสำหรับการจัดหาวัตถุดิบและการเตรียมเมนูแนวทางท้องถิ่น ออร์แกนิก มังสวิรัติ และอื่นๆ ล้วนพิจารณาจากมุมมองด้านสุขภาพของลูกค้านอกจากเรื่องสุขภาพแล้ว ยังเป็นระดับที่สูงขึ้นในการกระตุ้นความรู้สึกของผู้บริโภคในภารกิจและความรับผิดชอบต่อความยั่งยืนทางสิ่งแวดล้อมและสังคมผ่านการคัดสรรและปรุงอาหารเพื่อให้ผู้บริโภคได้รับความพึงพอใจทางจิตวิญญาณนอกเหนือจากการรับรสในมื้ออาหารของตน

 

ประการที่สองคือการจัดการโดยเฉพาะสามารถสรุปเป็นดัชนีชี้วัดได้ดังนี้

.การใช้ส่วนผสมมีเป้าหมายที่การใช้วัสดุให้เกิดประโยชน์สูงสุด ลดของเสีย และตั้งเป้าที่ของเสียเป็นศูนย์เพื่อลดการสร้างของเสีย

.การกำจัดอาหารที่เหลือ (เช่น การทำปุ๋ยหมัก) และการสนับสนุนให้ลูกค้านำอาหารที่เหลือทิ้ง

.ใช้วัสดุที่ลดผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม เช่น ผลิตภัณฑ์พลาสติก

.คัดแยกและรีไซเคิลขยะจากร้านอาหาร

.พยายามใช้ผลิตภัณฑ์ทำความสะอาดที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมสำหรับการทำความสะอาดร้านอาหาร

.ลดการใช้พลังงาน ใช้ผลิตภัณฑ์ประหยัดพลังงาน และใช้พลังงานสีเขียวภายใต้เงื่อนไข

.ให้ความสำคัญกับผลประโยชน์และการพักผ่อนของพนักงาน

 

ผู้บริหารของร้านอาหารที่ยั่งยืนเป็นศูนย์รวมของคุณค่าที่ยั่งยืนภายในบริษัทเป็นที่เชื่อกันโดยทั่วไปว่าองค์กรที่สามารถสนับสนุนการจัดการที่ยั่งยืนในการจัดการของตนเองสามารถให้บริการลูกค้าภายนอกได้ดีขึ้น ซึ่งสอดคล้องกับรูปลักษณ์ขององค์กร

 

ประการที่สามซึ่งเป็นมาตรฐานที่สูงขึ้นคือสังคมและห่วงโซ่แห่งคุณค่าโดยเฉพาะสามารถสรุปเป็นดัชนีชี้วัดได้ดังนี้

.เผยแพร่แนวคิดของการจัดเลี้ยงอย่างยั่งยืนแก่พนักงานและลูกค้าในเชิงรุก และจัดให้มีการฝึกอบรมที่เกี่ยวข้อง

.ประเมินซัพพลายเออร์ในห่วงโซ่คุณค่าด้วยความเคารพต่อพนักงานและความตระหนักด้านสิ่งแวดล้อม

.ให้โอกาสในการทำงานแก่ผู้พิการและผู้ด้อยโอกาสในชุมชน

.บริจาคอาหารเหลือ

 

นอกเหนือจากการให้บริการลูกค้าและการจัดการภายในแล้ว ความต้องการที่สูงขึ้นสำหรับร้านอาหารที่ยั่งยืนคือการขับเคลื่อนความยั่งยืนของห่วงโซ่คุณค่าและชุมชนไม่ต้องสงสัยเลยว่า ความยั่งยืนที่แท้จริงไม่ใช่สิ่งที่สามารถทำได้โดยบุคคลหรือกลุ่มเดียว แต่เป็นการดำเนินการที่เป็นระบบและเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมหากร้านอาหารที่ยั่งยืนที่ทรงอิทธิพลมีความสามารถสำรองในการลงทุนมูลค่าอิทธิพลในสาขาและชุมชนที่เกี่ยวข้อง "ภายนอก" ผลประโยชน์ที่ยั่งยืนก็จะได้รับการปรับปรุงอย่างมากเช่นกัน